شکرا

مائے! نی مائے!

میں اک شکر یار بنایا 

اوہدے سر تے کلغی 

تے اوہدے پیریں جھانحھر

تے اوہ چوگ چگیندا آیا

نی میں واری جاں!

اک اوہدے روپ دی 

دھپ مکھیری 

دوجا مہکاں دا ترہایا 

تیجا اوہدا رنگ گلابی 

کسے گوری ماں دا جایا 

نی میں واری جاں!

نینیں اوہدے 

چیت دی آتھن 

اتے زلفیں ساون چھایا 

ہو ٹھاں دے وچ کتیں دا 

کوئی دیہوں چڑھنے آیا 

نی میں واری جاں!

ساہواں دے وچ پھل سویا ں دے 

کسے باغ چنن دا لایا 

دیہیں دے وچ کھیڈے چیتر 

عطراں نال نہایا 

نی میں واری جاں!

بولاں دے وچ 

پون پرے دی 

نی اوہ کوئلاں دے ہمسایا 

چٹے دند جیوں دھانوں بگلا 

تاڑی مار اڈایا 

نی نیں واری جاں!

عشفے دا 

اک پلنگھ نواری 

اساں چانیناں وچ ڈاہیا 

تن دی چادر ہو گئی میلی 

اس پیر جاں پلنگھے پایا 

نی میں واری جاں!

دکھن میرے 

نیناں دے کوئے

وچ ہڑ ہنجوواں دا آیا 

ساری رات گئی وچ سوچاں 

اس ایہ کیہ ظلم کمایا 

نی میں واری جاں !

صبح سویرے 

لے نی وٹنا 

اساں مل مل اوس نہایا 

دیہی وچوں نکلن چنگاں 

تے ساڈا ہتھ گیا کملایا 

نی میں واری جاں 

چوری کٹاں!

تے اوہ کھاندا ناہیں 

اوہنوں دل دا ماس کھوایا 

اک اڈاری ایسی ماری 

اوہ مڑو طنیں نہیں آیا 

نی میں واری جاں!

مائے نی مائے!

میں اک شکرا یار بنایا 

اوہدے سر تے کلغی 

تے اوہدے پیریں جھانحھر

تے چوگ چگیندا آیا 

نی میں واری جاں !